Hep Aynı Şeyler...

Hep aynı görüntüler uçuşuyor etrafımda, hep aynı görüntüler... Gece hep aynı gece aslında, değişen benim gözlerim... Gece hep güzel, hep giz dolu... Ama karanlığa açılan penceremin suskun camları hep bir başka gösteriyor onu bana; kimi zaman delicesine huzurlu, kimi zaman sessiz bir çaresizlik içinde, kimi zamansa korkunç, virane evler gibi... Vahşi kısraklar geçiyor gözlerimden; kalbimde her ayağında bir kanca olan bir kırkayak dolaşıyor... Ellerim acıyor... Sesim kısılıyor; avaz avaz, ölene kadar, ya da sen beni duyup gelene kadar bağırmak istiyorum!.. Olmuyor... Ağlayan sesim bana izin vermiyor, göz yaşlarım titriyor.



Hep aynı soruları soruyorum kendime... Aynı sorular fakat farklı kelimelerle... Gece yarısı kimsesiz yatağımdan kalkıp, gün doğana kadar havada asılı kalmış, duvarlara kazınmış anıları seyrederken hep o bildik soruları farklı kelimelerle soruyorum kendime... Görüntülerden, yapaylıktan sıyrılan acım yeni bir yüz giyiyor ve imgelere hapsolmuş beynim vücuduma hükmedemiyor... Zaman zaman bir şarkının notalarında bulduğum huzur bir anda dağılıveriyor ve ben yine yapayalnız kalıyorum.



Bazen bir ağrı saplanıyor gözlerime, düşlerim geçiyor aklımdan... Hele gökyüzünün lacivert gözlerini seyrederken elele tutuşmuş iki yıldız görürsem, içimdeki deli rüzgar birden kesiliveriyor ve ben geceye donuk gözlerimle bir selam verip, buz gibi kollarıyla beni sarmaya hazır duran yatağıma dönüyorum. Gündüzleri aç bir koşuşturmacanın içine düşünce, istemesemde takılıveriyor gülümseyen maskem yüzüme ve ben sırıtıyorum yalnızca... Binlerce düşünceyle bastırdığım duygularım ancak gece olunca bir kaç değerli düşüncemle birleşiyor ve bu yalnızlığımın sebebini soruyorlar bana... Cevap veremiyorum... Odamın artık bomboş olan duvarlarında saklanacak bir fotoğraf bulamıyorum ve soğuk camlarda kendi ellerime dokunuyorum... Biliyorum, bir gün yıkılacak bu duvarlar, bir gün farklı soruları aynı kelimelerle bile sorabileceğim kendime... Bir gün etrafımda uçuşan görüntüler siliniverecek ve acım sahte giysilerini üzerinden çıkartıp dağılacak... Çünkü bir zamanlar umutlarımı alıp götüren nehir, bir gün onları bana geri getirecek... Bütün bunlar hayal olabilir farkındayım, boş bir umut parçası... Ama son umudum koca bir yalan da olsa ona inanmalıyım. Bu, benim tek gerçeğim olmalı...



Güneş doğuyor... Bu gün ondan erken uyandım. "Günaydın!" diyorum sabaha... Seni düşünüyorum... Karanlık yavaş yavaş dağılırken, gecenin kırmızı kanatlı yanan martıları yerlerini kırlangıçlara bırakırken, içimde bir demet kır çiçeği gibi binbir tutam umutla bulutları kokluyorum. Parmaklarımla yüzüme dokunuyorum, yanağımdan senin izlerin bulaşıyor elime... Parmaklarım sen kokuyor... Seninle birlikte içime bahar geliyor... Ağlıyorum; uzun zamandır ağlayamamış olmanın verdiği coşkuyla, umutla, tenimin her noktasında hissettiğim bir buruklukla ağlıyorum! Seni düşünüyorum... Sesini, kokunu, ellerini, aklımdan çıkartamadığım saçlarının yağmur kokusunu... İlk defa gözyaşlarıma dokunmaktan korkmadım, ilk defa kirpiklerime konan serçeleri kovalamadım. Uzun zamandır ilk kez dosttum kendimle... İlk kez güzel günlerin varlığına inandım. Umut doldu içim... Güneşe uzanıp ellerini tuttum, tenini kokladım. Sonra beni izleyen kelebeklerden utanıp odama kaçtım.